Odpowiedź na to pytanie nie jest jednoznaczna, gdyż każda ciąża jest inna. Dlatego decyzja o wyruszeniu w góry powinna być przemyślana i skonsultowana z lekarzem prowadzącym.
Dane dotyczące bezpieczeństwa krótkotrwałego narażenia kobiet ciężarnych na duże wysokości są ograniczone.
Na dużych wysokościach spada ciśnienie atmosferyczne, a wraz z nim spada ilość tlenu w powietrzu.
Na wysokości powyżej 2500 m n.p.m. u większości ludzi występuje zmniejszone nasycenie krwi tlenem. Mniej tlenu otrzymuje wówczas także dziecko.
Dodatkowo na wysokości powyżej 2500 m n.p.m. przepływ krwi w tętnicy macicznej zmniejsza się o około jedną trzecią, co w konsekwencji powoduje zmniejszoną wymianę tlenu i składników odżywczych przez łożysko.
Zarówno krótkotrwałe, jak i długotrwałe narażenie na duże wysokości może wiązać się także ze wzrostem ciśnienia tętniczego.
Dlatego kobiety z nadciśnieniem tętniczym, stanem przedrzucawkowym oraz zahamowaniem wzrastania płodu nie powinny podróżować na duże wysokości, zwłaszcza po 20 tygodniu ciąży. Podobne zalecenia dotyczą także kobiet z ciążą zagrożoną np. porodem przedwczesnym.
Kobiety w ciąży powinny unikać aktywności na dużych wysokościach, chyba że zostały przeszkolone i są do nich przyzwyczajone.
Osoby nieprzyzwyczajone do dużych wysokości mogą odczuwać duszność i kołatanie serca, a także typowe objawy ostrej choroby wysokogórskiej, takie jak osłabienie, bezsenność, ból głowy i nudności. Aby ich uniknąć, przed aktywnością na dużych wysokościach wskazana jest co najmniej kilkudniowa aklimatyzacja.
Organizm kobiet ciężarnych żyjących na stałe na wysokości >2500 m n.p.m. jest zaadaptowany do panujących tam warunków. Jednak u kobiet tych ryzyko wystąpienia stanu przedrzucawkowego i zahamowania wzrastania płodu jest zwiększone.
Reasumując: kobiety w ciąży fizjologicznej mogą przebywać krótko na wysokości do 2500 m n.p.m.
autor: dr n. med. Anita Hamela-Olkowska